دمی که تیغ تو خون مرا بحل گیرد

هجوم ناز سراپای من به دل گیرد

کجاست اشک که در عالم خیال توام

هزار آینه با جلوه متصل گیرد

مزاج عاشق و آسودگی به آن ماند

که شعله رنگ هواهای معتدل گیرد

به حیرت است نگاه ادب سرشت وفا

که شمع خلوت آیینه مشتعل گیرد

بهار عمر و طراوت زهی خیال محال

مگر حیا عرض از طبع منفعل گیرد

کسی برد چو نگه لذت شناسایی

که نقش خویش به هر جلوه مضمحل گیرد

خوشم که ناله ام امروز خصم خودداری ست

چو سرو تا به کی آزادگی به گل گیرد

کفیل وحشت هر ذره ام چو شور جنون

کسی که نگذرد از خود مرا خجل گیرد

ز شرم بیدلی خویش آب می گردم

مباد آینه پیش تو نام دل گیرد